(Πατήσια 1949 – Βγαλμένη από την Λαμπρινή. Φώτο από το βιβλιο «Ιχνογραφία Πατησίων – Τα Πατήσια κάποτε…» της Ναταλίας Σαμαρά Γκαίτλιχ)
Δεκαετίες πριν, τα Πατήσια, ήταν μια περιοχή γνωστή για τα λουλούδια της. Ο παππούς μου παραπονιόταν για την ζέστη, όταν το θερμόμετρο έφτανε το καλοκαίρι τους 33 βαθμούς και οι γείτονες γνωριζόντουσαν μεταξύ τους. Ο κόσμος τα έβγαζε δύσκολα οικονομικά, οποιαδήποτε και αν ήταν η κοινωνική του θέση και τα παιδιά έτρωγαν σπάνια γλυκό. Πράγματι, η εικόνα από τις ταινίες με το παιδί να ανεβαίνει κρυφά στην καρέκλα για να κλέψει λίγο από το καλά κρυμμένο βάζο με το γλυκό, ήταν τακτικότατες τότε. Όπως και οι τιμωρίες για όποιον γινόταν τσακωτός! Ο αγώνας για την επιβίωση, καθημερινός αλλά δίκαιος. Ο ένας άνθρωπος σεβόταν τον άλλον.
Σήμερα, οι οικογένειες περνάνε και κείνες κρίση. Τα ζευγάρια που είναι χρόνια μαζί είναι δυσεύρετα. Τα Πατήσια, έχουν ελάχιστες παλιές μονοκατοικίες να θυμίζουν τα περασμένα μεγαλεία. Η μυρωδιά των τριαντάφυλλων έχει αντικατασταθεί από τα καυσαέρια και τα υψηλά επίπεδα όζοντος. Οι πολυκατοικίες απέκτησαν οχτώ ορόφους και έκλεισαν τον ορίζοντα. Στην πολυκατοικία μένουν άγνωστοι, εκ των οποίων οι περισσότεροι από ξένες χώρες. Δυσκολεύεσαι να συνεννοηθείς μαζί τους και καταφεύγεις στην νοηματική γλώσσα. Οι μαύροι συμπολίτες μας, σπρώχνουν καρότσια του σούπερ μαρκετ, γεμάτα σκουπίδια και κουτιά τα οποία ρίχνουν στον κάδο ανακύκλωσης της γειτονιάς και παίρνουν μερικά λεπτά κάθε φορά. Δεν υπάρχει βραδιά, να μην πετάγεσαι έξω για να γίνεις μάρτυρας ακόμα μιας δύσκολης κατάστασης. Κλέφτες τρέχουν από το σούπερ μάρκετ, όπου μόλις χτύπησαν τον υπάλληλο με το όπλο στο κεφάλι. Μια γυναίκα εκλιπαρεί για βοήθεια καθώς της επιτέθηκαν για να της αρπάξουν την αλυσίδα από το λαιμό. Ένας πιτσιρικάς τρέχει να σωθεί από μια συμμορία εξίσου μικρών στην ηλικία παιδιών, που θέλουν να τον δείρουν για να του πάρουν το κινητό του.
Τότε και τώρα. Μικρά προβλήματα που έγιναν μεγάλα. Πόσα πολλά μας χωρίζουν από κείνη την εποχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου