Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΦΙΛΙΑΣ

Υλικά

100 γρ. αποδοχή
100 γρ. κατανόηση
200 γρ. στήριξη
60 γρ. γενναιοδωρία
1 φλιτζάνι του τσαγιού εμπιστοσύνη
3 κουταλιές της σούπας ειλικρίνεια

Εκτέλεση

Ανακατεύουμε απαλά σ'ένα μπολ την αποδοχή, την κατανόηση και τη γενναιοδωρία.
Ρίχνουμε μέσα τη στήριξη, την ειλικρίνεια και αργά - αργά την εμπιστοσύνη.
Όταν λιώσουν καλά όλα τα υλικά, τα βάζουμε στο ταψί και ψήνουμε σε δυνατό φούρνο για αρκετό, αρκετό ... καιρό.

Ο αγώνας

Με κάλεσε που λέτε ο Χρήστος σπίτι του να δούμε την Πανάθα. Βλέπετε είμαστε τιμωρημένοι. Η ομάδα..οχι εμείς! Δηλαδή αν το σκεφτείς και μείς είμαστε τιμωρημένοι. Από το Θεό. Βρε, Θεε, μας έδωσες που μας έδωσες τις συγκεκριμένες γυναίκες. Δεν τους εμφύτευες από πριν 2-3 τρία ονόματα, να μη μας ρωτάνε κάθε λίγο ποιος είναι ο Κρέσιτς και ο Βύντρα; Όχι, ότι έχουν πρόβλημα οι γυναίκες να θυμηθούν κάποια ονόματα. Απλώς θυμούνται αυτά που τους συμφέρουν. Για ρώτα τους για τον Νικοπολίδη. Ξέρουν τα ΠΑΝΤΑ. Το 71 είναι ο αγαπημένος μου αριθμος, λέει η αδελφή μου, γιατί είναι η χρονολογία γέννησης του Νικοπολίδη. Την βλέπεις εκείνη την στιγμή να έχει αυτό το βλέμμα της αποχαυνωμένης. Ταξιδεύει πέρα μακριά στο 1971 την ώρα που γεννιόταν ο Νικοπολίδης. Μεχρι και η γιαγια μου τον ξέρει. Εκείνο το αψηλό το γκριζομάλλικο παιδάκι δεν είναι ο Νικοπολίδης; Να το΄χει καλα ο Θεός! Το αλτσχαιμερ αλτσχαιμερ αλλα και ο Νικοπολιδης Νικοπολιδης. Δεν υπάρχει μέρα να μην ακούσω την φίλη μου την Σοφία να λέει «Αμα κρεμάσει τα παπούτσια του ο Νικοπολίδης, πάει τέλειωσε το ελληνικό ποδόσφαιρο». Τι να πει κανείς; Γυναίκες!
Τελικά άδικα τα χω τα εισιτήρια διαρκείας. Βεβαια, δεν έχω παράπονο. Ολοι μαζί περιμένουμε ενωμένοι με έναν στόχο. Να πάρουμε τα εισιτήρια που θα μας ανοίξουν τις πόρτες του παραδεισου. Γιατί μην μου πείτε… Όπως τρώς την αγκωνιά από τον άλλον ενώ σπρωχνεστε για να μπείτε στο γήπεδο, ξαφνικά βλέπεις το στάδιο. Καταπράσινο. Σαν τον κήπο της εδεμ είναι! Το φίδι λείπει, γιατί από Εύες….το γήπεδο γεμάτο! Εκείνη την στιγμή το κάνεις άνετα το προπατορικό.
Τώρα που λέτε όμως, ο αγώνας κανονικά παιζόταν στο γήπεδο. Εμείς όμως ήμασταν απέξω. Οπότε παίρνω μια ντουζίνα μπυρόνια και το τηλέφωνο του Μπάμπη και τρέχω στο σπίτι του Χρήστου. Μπάμπης εστί πίτσα. Όχι οποιαδήποτε πίτσα. Μια πίτσα από δω μέχρι εκεί (δείχνεις λιγο παραπέρα), με το συμπάθειο. Καλός ο Μπάμπης. Δεν λέω. Αλλα ήταν καλύτερος πριν τον δω. Από τοτε που τον είδα, δεν μπορώ να τον ξεχάσω. Δυο μέτρα άντρας. Με μαλλια. Όταν λέω μαλλιά εννοώ μπούκλες. Ατελείωτες μπουκλες. Γιατί ο Μπάμπης είναι και μοντέρνος τυπος. Αυτό πάντως που σου κάνει εντύπωση πάνω του, δεν είναι το μαλλί αλλα η κοιλιά. Πρώτα πάει η κοιλιά του και μετα η μπλούζα από πίσω τρέχει να την προλάβει. Όταν τον είδα ήταν άρρωστος ο Μπάμπης. Την μια στιγμή σκούπιζε την μύτη του και αμέσως μετά με σερβίριζε. Δεν ξανάκανα το ίδιο λάθος. Τώρα παραγγέλνω από το σπίτι. Τουλάχιστον δεν ξέρω τι τρώω. Πολύ γευστική η πίτσα του!
Χτυπάω που λέτε το κουδούνι του σπιτιού του Χρήστου και μου ανοίγει την πόρτα η Τζένη, η γυναίκα του. Μόλις είδα το πρόσωπό της, σκιάχτηκα. Λες και έβλεπα τον ίδιο τον εξορκιστή ένα πράγμα. Μήπως έκανα λάθος το σπίτι; Μήπως μπήκα στην ταινία του Φρίντκιν και δεν το καταλαβα; Στον ύπνο μου πέρασα το καστινγκ; Πρίν προλάβω να το βάλω στα πόδια, νάσου ξεπρόβαλε ο «μεγάλος» από την πόρτα. «Μεγάλος» καλά τώρα. Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό. Τι γίναμε; Sex and the city? Όταν ήμασταν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο μαζί, είχε τον τρόπο του ο Χρήστος. Με το φαϊ εννοώ. Αλλοι κρέμαγαν συνθηματικά στην πόρτα όταν έφερναν κοπέλα στο δωμάτιο. Ο Χρήστος έβαζε ένα παιχνίδι-μπρελοκ με τον Μπομπ τον Μάστορα. Του το χαν χαρίσει με ένα παιδικό μενού από τα Μακ Ντόναλντς. Ακόμα και αυτά έτρωγε! Όποτε έβλεπα τον Μπομπ τον μάστορα, το βαζα στα πόδια. Πήγαινα και κρυβόμουν στην βιβλιοθήκη. Γι’αυτό με πέρναγαν ολοι για άριστο μαθητή. Χρόνια μετά το Πανεπιστήμιο τον έβλεπα στον υπνο μου να με κάνει μια χαψιά.
Με τράβηξε που λέτε μέσα στο σπίτι ο Χρήστος και με κάθησε σε μια καρέκλα. Αρπαξε από τα χέρια μου τις μπύρες και το τηλέφωνο του Μπάμπη και εξαφανίστηκε στην κουζίνα. Τι το θελε ο Χριστιανός; Με άφησε μονο μου με το θηρίο; Από την άλλη άκρη του σαλονιού η Τζένη με κοίταζε με δολοφονικό βλέμμα. Την φανταζόμουν να βγάζει από την πλάτη της την χατζάρα και να με ψιλοκόβει για τηγανιά. Και μετά να με δίνει στον Χρήστο να με φάει! Με μπόλικη πάπρικα! Α, όλα κι όλα…ο Χρήστος τα θέλει πικάντικα τα φαγητά του. Πάνω που ετοιμαζόταν να ανοίξει το στοματάκι της, μπήκε ο Μεγάλος στο σαλόνι. Βολεύτηκε σε μια πολυθρόνα και μου πέταξε ένα μπουκάλι μπύρα. «Ο Μπάμπης στέλνει αμέσως μια δίμετρη περιποιημένη» μουρμούρησε ρουφώντας ταυτόχρονα λαίμαργα την μπύρα του ενώ αυτή χυνόταν στο πηγούνι του. Αμαν αυτος ο άνθρωπος. Μια σαλιάρα του λειπε. Ισως και δυο. Μήπως να στρώναμε ένα ναυλον τριγύρω; Ο αγώνας θα’ρχιζε σε λίγο και το Τζενάκι έφυγε χωρίς κουβέντα. Επιτέλους έφυγε ο μπαλντάς από το λαιμό μου. Ανάσανα, βρε παιδί μου. Ανοιξαν οι ουρανοί και ένιωσα το οξυγόνο να γεμίζει τα πνευμόνια μου. Φορέσαμε τα κασκώλ της ομαδάρας και αρχίσαμε τα συνθήματα. Μια ο Χρήστος, μια εγώ. Αρχισε ο αγώνας και έγινε η πλάσμα σκέτη ζούγκλα. Πράσινο παντού. Μονο ο ταρζάν έλειπε. Αντε και η τσιτα. Πάνω που ξεκινάει ο αγώνας, χτυπάει και το κουδούνι της εξώπορτας. Σε λίγο να σου η πίτσα ξεπροβάλει από την πόρτα του σαλονιού. Βρε που ναι το Τζενάκι; Μήπως την έκανε μια χαψιά η πίτσα; Φαντάζομαι τα πρωτοσέλιδα «Εξωγήινη πίτσα απαγάγει Ελληνίδα για πειράματα». Χαμένο το Τζενάκι πίσω από το κουτί της πίτσας. Μια σταλιά γυναίκα κι αυτή. Εύκολα την χάνεις. Μπορούσα να την ακούσω να σιγομουρμουράει κάπου εκεί χαμένη. Ο Χρήστος δεν έκανε ούτε μια κίνηση να την βοηθήσει. Μας την πέταξε πάνω στο τραπέζι του σαλονιού και έφυγε το Τζενάκι. Ποιο τραπεζάκι δηλαδή; Πιο μεγάλη και από το τραπεζάκι η πίτσα. Ηρθε και γέμισε το σαλόνι πίτσα. Πέσαμε και οι δυο με τα μούτρα. Από την μια μεριά εγώ και από την άλλη ο Χρήστος. Πεδίο μάχης έγινε το σαλονάκι. Πιπεριές πέταγαν από δω και από κει. Σουτζούκια και αλλαντικά θυσιαζόντουσαν ηρωικά υπέρ πατρίδος. Οσο οι ποδοσφαιριστές έλιωναν στον αγώνα, εμείς ιδρώναμε στο φαί. Γκολ ο Βύντρα; Δυο κομμάτια πίτσα από τον Χρήστο. Δοκάρι ο Σισέ; Μια χαψιά το κομμάτι η πίτσα από μένα. Και ενώ έχουμε ζεσταθεί και είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο φινάλε…κλείνει το ρεύμα. Ουρλιάζαμε και οι δυο λες και μας πάτησε κάποιος τον κάλο. Αρχίσαμε να κινούμαστε μέσα στο δωματιο και μια κουτουλάγαμε στον έναν τοίχο και μια στον άλλο. Τελικά το Τζενάκι ήρθε στο σαλόνι με δυο φακούς. Πάπαλα ρεύμα. Ολη η περιοχή είχε διακοπή. Για πότε αρπάξαμε την δίμετρη και δυο μπύρες και φύγαμε δεν περιγράφεται. Ο ενας από την μια και ο άλλος από την άλλη, την κρατάγαμε μην μας πέσει. Φύγαμε από το σπίτι βολιδάτοι. Κατεβήκαμε τα σκαλοπάτια τραβολογώντας την πίτσα και φτάνοντας στον δρόμο κοντέψαμε να την σκίσουμε στα δύο. Από την μια τράβαγε ο ένας από την άλλη ο άλλος. Τελικά, καταλήξαμε στο καφενείο της δίπλα γειτονιάς, αγκαλιά με την δίμετρη και τις μπύρες. Ολοι οι άντρες ενωμένοι να βλέπουμε τον αγώνα. Εμείς και όλοι οι διωγμένοι.

Διακαναλική συνέντευξη

Στην διακαναλική συνέντευξη της 25ης Οκτωβρίου, που έδωσε ο Πρωθυπουργός της χώρας, Γιώργιος Παπανδρέου, επισήμανε ότι στις εκλογές της μεθεπόμενης Κυριακής οι Έλληνες πρέπει να επιλέξουν «αντί ψήφο διαμαρτυρίας, ψήφο ελπίδας και αλλαγής». Στην διάρκεια του λόγου του επισήμανε πολλές φορές την πρόθεσή του να μην προβεί άμεσα σε εκλογές. Ανάλογα όμως, όπως επισήμανε, τις όποιες συνθήκες υπονομεύουν την προσπάθεια της χώρας να ανταπεξέλθει στην δύσκολη οικονομική κρίση και τα όποια αδιέξοδα, θα εξαναγκαστεί να προσφύγει στις κάλπες. Τόνισε, επίσης ότι δεν προτίθεται να πάρει πρόσθετα οικονομικά μέτρα και κατηγόρησε την αξιωματική αντιπολίτευση ότι ευθύνεται για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας. Περιέγραψε με γλαφυρό τρόπο την κατάσταση της Ελλάδας την περίοδο που ανέλαβε την διακυβέρνησή της λέγοντας ότι πήρε μια βόμβα έτοιμη να σκάσει καθώς και ότι η Ελλάδα βρέθηκε ένα βήμα πριν την χρεωκοπία και κατάρρευση, μη μπορώντας να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Επισήμανε ότι στόχος της κυβέρνησης είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής και κάλεσε τους πολίτες να πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν. Τόνισε ότι δεν τον ενδιαφέρει το όποιο πολιτικό κόστος και ότι στόχος του είναι να σωθεί η χώρα και ζήτησε την βοήθεια όλων των Ελλήνων.
Από την πλευρά του ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αντώνης Σαμαράς, σχολιάζοντας την συνέντευξη του Πρωθυπουργού δήλωσε: «Πρώτη φορά ένας πρωθυπουργός βέβαιος για την ήττα του απειλεί τον λαό και εκβιάζει. Του θυμίζω όμως ότι στην δημοκρατία μας όταν έχουμε εκλογές ο λαός στέλνει μηνύματα, δεν δέχεται εκβιασμούς. Υπάρχει και άλλος δρόμος, ο δρόμος της ανάπτυξης.». Ο εκπρόσωπος τύπου της Ν.Δ σχολίασε ότι το κόμμα είναι έτοιμο για κάθε ενδεχόμενο και ότι το ΠΑΣΟΚ πάει για μια γενική ήττα και ότι ο πρωθυπουργός «προσπαθεί να μετατοπίσει τον άξονα των εκλογών σε ένα ψευτοδίλημμα εκβιαστικό.» Συνέχισε καλώντας τους πολίτες να στείλουν μήνυμα στην κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική.
Η γ.γ. του ΚΚΕ, κυρία Αλέκα Παπαρήγα, χαρακτήρισε εκβιασμό προς το λαό το δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός «ή στηρίζετε την πολιτική που ακολουθείται ή έχουμε πιθανότητα εκλογών». Ακόμα επισήμανε ότι «Δεν θα κόψει μισθούς, αλλά θα τα πάρει αλλιώς» αναφερόμενη στην υπόσχεση του πρωθυπουργό ότι δεν θα ληφθούν επιπλέον οικονομικά μέτρα. Τελικά, κάλεσε τον λαό να στηρίξει το ΚΚΕ ψηφίζοντάς το στις εκλογές της 7ης και 14ης Οκτωβρίου, ώστε να χάσουν την δύναμή τους τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Ν.Δ.
Ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. Γεώργιος Καρατζαφέρης δήλωσε ότι άλλη μια διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού να δοθεί και τα ποσοστά των υποψηφίων του κόμματός του θα πάνε σε μονοψήφιο αριθμό. Συνέχισε τονίζοντας ότι η συνέντευξη ήταν επιεικώς κατώτερη των περιστάσεων και τελείωσε τον σχολιασμό του επισημαίνοντας : «Ευτυχώς που το Καστρί είναι κοντά στη Ραφήνα και έτσι φαίνεται ο κ. Καραμανλής να εξασφαλίζει παρτενέρ στο ¨τάβλι των συνταξιούχων¨. Είναι θέμα χρόνου.»

Θεατρικό - Η στάση

ΣΚΗΝΗ 1
ΕΞΩ – ΣΤΑΣΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΩΝ – ΜΕΡΑ

Μια γυναίκα κάθεται στο παγκάκι της στάσης. Κουνιέται στον ρυθμό της μουσικής που ακούει από το κινητό της με τα ακουστικά. Τα ποδια της κρέμονται από την θέση και τα κουνάει ελαφριά και κείνα στον ρυθμό. Στο χέρι της κρατάει ένα βιβλίο ψυχολογίας. Δαγκώνει μηχανικά τα χείλη της. Μια γυναίκα πλησιάζει στην στάση σπρώχνοντας ένα καρότσι με ένα μωρό. Η μητέρα έχει ολη την προσοχή της στραμμένη σε αυτό. Ξαφνικά παρατηρεί την πρώτη γυναίκα. Βλεπουμε την έκπληξη στο πρόσωπό της.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ (χαμογελώντας) Ελένη;

Η Ελένη κατεβάζει το βιβλίο και προβληματισμένη προσπαθεί να αναγνωρίσει την ξένη γυναίκα. Η Χριστίνα σπρώχνει το καρότσι πιο κοντά στην Ελένη και πλησιάζει.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Η Χριστίνα είμαι. (διστάζει βλέποντας ότι ακομα δεν την αναγνωρίζει). Από το σχολείο;

Η Χριστίνα περιμένει διστακτικά την Ελένη να την αναγνωρίσει. Πράγματι μετά από μερικά δευτερόλεπτα βλεπουμε το πρόσωπο της Ελένης να γλυκαίνει και να χαμογελάει αναγνωρίζοντας την Χριστίνα.

ΕΛΕΝΗ Χριστίνα! Δεν το πιστεύω… (ο τόνος της φωνής της χαμηλώνει καθώς το λεει).

Και οι δυο γυναίκες ξεσπάνε σε γελια ενώ η Χριστίνα πλησιάζει περισσότερο την Ελένη και τραβάει κοντά της το καρότσι.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Χρόνια και ζαμάνια ε; Μου αρέσει που λέγαμε ότι θα κρατήσουμε επικοινωνία μετα το σχολείο και θα μεγαλώνουμε μαζί τις οικογένειές μας.

ΕΛΕΝΗ Ετσι είναι. Οι άνθρωποι προχωράμε. Αλλάζουμε.

Κουνάνε και οι δύο το κεφάλι τους δείχνοντας ότι συμφωνούν.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Ξέρεις, προσπάθησα να σε βρω και στο Facebook αλλά στάθηκε αδύνατο. Δεν τα πάω και πολύ καλά και με την τεχνολογία. Και τώρα με το μωρό, μου λείπουν ώρες να ασχοληθώ και με αυτά που γουστάρω.

ΕΛΕΝΗ Λογικό είναι αυτό όμως, Χριστίνα. (γυρίζει προς το καρότσι το κεφάλι της). Και σου μοιάζει τόσο πολύ! Πόσο είναι; (αρχίζει να κάνει κουπεπέ στο μωρό)

ΧΡΙΣΤΙΝΑ (χαμογελάει γεμάτη περηφάνεια) Κλείνουμε τους 22 μήνες σε λίγες μέρες. Εσύ, Ελένη, έχεις παιδιά; Έκανες οικογένεια;

ΕΛΕΝΗ (Διακόπτει το κουπεπέ απότομα) Όχι! Όχι! Δεν έχω ακόμα δική μου οικογένεια!

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Και καλά κάνεις! Προσπάθησε να χαρείς λίγο την ζωή γιατι από την στιγμή που κάνεις δικά σου παιδιά, ξεχνάς τον εαυτό σου. Δυο χρόνια τώρα δεν έχω κοιμηθεί της προκοπής. Μην σου πω ότι έχω ξεχάσει πως είναι να έχεις άντρα δίπλα σου. Μια έξοδο οι δυο μας δεν μπορούμε να κάνουμε με την ησυχία μας. Πρεπει να ξεσηκώσω μάνες και πεθερές για να βγούμε μισή ώρα έξω. Άσε που με παίρνουν συνέχεια τηλέφωνο και με ρωτάνε για τα παντα. «Το παιδι φτερνίστηκε. Το παιδί έκλαψε. Τωρα τι να κάνω;». Στο ορκίζομαι, πάντα το μετανιώνω που βγαίνω.

Η Χριστίνα παίρνει μια γρήγορη ανάσα και φαίνεται ότι ξαφνικά κάτι θυμάται.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Έχω και μια κουνιάδα… ότι και να σου πω, λίγο θα είναι.

ΕΛΕΝΗ Διαμαντάκι;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Παιδί μου, αυτή έχει βαλθεί να μας καταστρέψει. Κάθε λίγο και λιγάκι χτυπάει το κινητό του άντρα μου. «Χρήστοοοοο, το καζανάκι μου χάλασεεε. Ελα να μου το φτιαξεις!». «Χρήστοοοοοο, νιώθω μια ζαλάδα. Φοβάμαι τοσο πολύ μόνη μου. Ελα, σε παρακαλώωωω».

Η Ελένη γελάει με το κοροιδευτικό τρόπο έκφρασης της Χριστίνας. Εκείνη με σοβαρό ύφος γυρίζει προς το μέρος της Ελένης.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Δεν ξέρεις ποσο εκνευριστική είναι! Λες και δεν εχει δικη του οικογένεια πια ο Χρηστος να προσέχει. Πρέπει να την νταντεύει συνέχεια.

ΕΛΕΝΗ Δεν μπορεί να είναι τοσο φρικτή. Είναι μεγάλη σε ηλικία;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Όχι, καλέ! Καμιά δεκαετία πιο μεγάλη από μας είναι αλλα τα παιδιά της έφυγαν πια από το σπίτι και από τότε πρήζει τον δικό μου τον άντρα.

ΕΛΕΝΗ Τουλάχιστον είναι καλός ο άντρας σου;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ (κάνει γκριμάτσα δυσαρέσκειας) Τι να σου πω, βρε Ελένη μου; Δεν βγάζω άκρη και με αυτόν τον άνθρωπο. Του λες κάτι και εκείνος κάνει το ακριβώς αντίθετο. Άσε που δεν βοηθάει καθόλου με το μωρό. Κάθε βραδυ πριν προλάβω να ακούσω το μωρό να κλαίει, νιώθω τον αγκώνα του στα πλευρά μου. (μιμείται την βαριά φωνη του άντρα της) «Σήκω! Το μωρό κλαίει.». Στο ορκίζομαι, μου’ρχεται να τον σκοτώσω!

ΕΛΕΝΗ (κουνάει το κεφάλι της συγκαταβατικά) Εχεις δίκιο. Αν δεν σε βοηθάει κιολας είναι πολύ δύσκολο και για σένα. Εχεις χορτάσει αυπνίες, ε;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ (φανερά εκνευρισμένη- με υψηλό τον τόνο της φωνής της) Απλώς δεν αντέχω άλλο!

Η Χριστίνα παίρνει μια βαθιά ανάσα και επανακτά την ψυχραιμία της.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Γι’αυτό σου λέω…. Μείνε οσο περισσότερο μπορείς μόνη σου γιατί μετά αρχίζουν τα βάσανα. Και με τι ασχολήσε τώρα εσύ;

ΕΛΕΝΗ Τρέχω όλη μέρα, Χριστίνα μου. Σπουδάζω ακόμα. Είμαι στο Πάντειο. Ψυχολογία. Επιτέλους, τα κατάφερα. Πέρασα πολλά για να μπρω στο τμήμα που ήθελα αλλα τώρα λέω «χαλάλι»! Σε ένα εξάμηνο παίρνω το πτυχίο μου.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ (Εντυπωσιασμένη) Ουάου! Καταπληκτικό! Θυμάμαι που έλεγες στο Λύκειο ότι θα γινόσουν καθηγήτρια, να στριμώχνεις τα παιδιά στα μαθήματα.

ΕΛΕΝΗ Θα’βγαζα τα απωθημένα μου!

Γελάνε δυνατά και οι δύο.

ΕΛΕΝΗ Περασμένα ξεχασμένα, Χριστίνα μου. Τώρα τα υπερλατρεύω τα παιδιά. Τα αδέλφια μου έχουν δυο καταπληκτικά μωρά. Δεν φαντάζεσαι τι ζωντάνια φέρνουν στην ζωή μας.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ (συγκατανεύει) Ξέρω, ξέρω. Δεν υπάρχει κάτι πιο αξιοθαύμαστο στην ζωή.

ΕΛΕΝΗ Τα δικά μας επειδή είναι δυο έχουν ιδιαίτερη φάση. Πάει η μπέμπα και παίρνει την πιπίλα του μπέμπη μέσα από το στόμα του και εκείνος κάθεται και την κοιτάζει σαν χαμένος. Η μπέμπα, την μια πιπίλα βγάζει, την άλλη βάζει. Είναι ικανή να το συνεχίζει επ’απειρον αυτό το πράγμα. Τρελλό γέλιο μιλαμε! Μένεις στην γειτονιά;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Όχι. Συνήθως ερχόμαστε στις κούνιες βόλτα με το μωρό αλλά σήμερα ήρθα να αλλάξω ένα δώρο που μου πήρε η κουνιάδα. Πήγε και μου πήρε ένα δαχτυλίδι, χρυσό, για την βάφτιση, αν έχεις τον θεό σου! Πώς να το ταιριάξω εγώ αυτό το πράγμα με το ασημί πεδιλάκι; Ετσι πήγα και πήρα αυτό που έχει στοιχεία πλατίνας. (Δείχνει το δαχτυλίδι περασμένο στο δάκτυλό της) Δεν είναι τρέλλα;

ΕΛΕΝΗ (κάνει την εντυπωσιασμένη) Μα είναι καταπληκτικο! Πολύ ωραίο γούστο έχεις, Χριστίνα μου! Εγώ έχω ένα κουτί στο σπίτι και κάθονται.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Έψαχνα καιρό να βρω ένα φόρεμα να δείχνει πόσο ωραίο σώμα έχω αν και γέννησα. Τελικά όταν το βρήκα, έπρεπε να κάνω ένα σωρό αλλαγές. Είναι πολύ ωραίο άμα το δείς… Ασημί, αρκετά κοντούλι με μαύρα στοιχεία. Είχε και στους δυο ώμους ύφασμα γι’αυτό το πήγα στην μοδίστρα να μου κόψει τον έναν ώμο. Εκείνη δεν συμφωνούσε και είδα και έπαθα να την πείσω τι είναι φέτος στην μόδα. Τώρα που μου το έκανε όπως το θέλω, είναι καταπληκτικό.

Πλησιάζει το λεωφορείο. Η Χριστίνα αρχίζει να σπρώχνει το καρότσι.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Θα πάρεις αυτό το λεωφορείο;

ΕΛΕΝΗ Όχι, Χριστίνα μου. Περιμένω άλλο. Παω να συναντήσω μια φίλη να πιούμε καφεδάκι και να κουτσομπολέψουμε.

Η Χριστίνα ήδη απομακρύνεται ενώ μιλάει ακομα στην Ελένη.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Δεν πρόλαβα να μαθω και τα νέα σου. Χάρηκα πολύ όμως, Ελένη μου. Περνάω τακτικά από δω με το παιδι για τις κούνιες. Θα τα ξαναπούμε σύντομα!

ΕΛΕΝΗ Γειά σου, Χριστίνα. Χάρηκα πολύ που σε είδα.

Η Χριστίνα επιβιβάζεται στο λεωφορείο ενώ χαιρετάει την Ελένη. Η Ελένη ακολουθεί με την ματιά της το λεωφορείο που φεύγει. Ένα δεύτερο λεωφορείο πλησιάζει την στάση. Η Ελένη βάζει το βιβλίο στην τσάντα και βγαζει ένα πτυσόμενο μπαστουνάκι και το ξεδιπλώνει. Σταθεροποιεί την τσάντα της στον ώμο της καθώς ετοιμάζεται να σηκωθεί. Δυσκολεύεται πολύ να σταθεροποιηθεί ενώ κρατιέται ακομα από το παγκάκι καθώς και στο μπαστούνι. Τρεκλίζοντας κατευθύνεται προς το λεωφορείο.

Η στείρωση στην γενικότερη ελληνική αποστείρωση

Γύρισα το κλειδί στην πόρτα.
Με αυτά που ακούω, εγώ δεν ξανανοίγω.
Βαράτε το κουδούνι όσο θέλετε.
Δεν είμαι ανενημέρωτη εγώ.
Ακούω τα πάντα και έτσι φυλάω τα νώτα μου.
Ξέρεις τι είναι να μπουκάρει ο άλλος, μέρα μεσημέρι, σαν τον μανιακό δολοφόνο με το πριόνι;
Τι είπες;
Γιατί να το κάνει;
Δεν σε πιστεύω.
Μα καλά, εσύ δεν ενημερώνεσαι καθόλου;
Κινδυνεύω, παιδάκι μου.
Βγήκαν και το είπαν στις ειδήσεις.
Οι εξαρτημένοι θα στειρώνονται.
Με νόμο!
Γι αυτό σου λέω, κλειδαμπαρώθηκα και δεν αφήνω κανέναν να μπει.
Είμαι χίλια τα εκατό σίγουρη ότι ο δολοφόνος θα μου χτυπήσει την πόρτα.
Όχι, εμένα δεν θα με στειρώσουν.
Θα μπει ο ψυχάκιας με το πριόνι και θα κόβει τα δυσκολοαποχτηθέντα παχάκια μου σαν λαχταριστές μπουκίτσες χοιρινής τηγανιάς.
Ξέρεις τι τράβηξα εγώ για να τις αποκτήσω αυτές τις μπουκίτσες;
Είναι όλη μου η γοητεία.
Τόσα αιματηρά έξοδα έκανα για λαχταριστές λιχουδιές και αυτοί θέλουν να τα πάρουν πίσω.
Χίλια τα εκατό σίγουρη είμαι.
Για χαζή με πέρασες;
Βγήκε ένας ευυπόληπτος κουστουμαρισμένος στην τηλεόραση και είπε ότι οι εξαρτημένοι θα στειρώνονται.
Έτσι ακριβώς.
Ούτε ελάτε να ψηφίσετε, ούτε τίποτα.
Αποφασίσαμε, λέει, τελεία και παύλα.
Φοβάμαι, φιλενάδα, και πολύ μάλιστα.
Και γω εξαρτημένη είμαι και δεν είναι αλκοολισμός να μπορώ να το κρύψω.
Κουβαλάω πάνω μου τα πειστήρια.
Με το που θα με δει ο δεσμοφύλακας θα καταλάβει.
Αυτή είναι εξαρτημένη, μπαγλαρώστε την!
Να σου πω την αλήθεια την στείρωση δεν την φοβάμαι.
Να ναι καλά το παιδάκι μου.
Αλλά πώς να το κάνεις, είμαι δεμένη ψυχολογικά με τα πάχη μου.
Ξέρεις πόσα βράδια βαρυστομαχιάς έχω περάσει;
Τώρα κάποιος αποφάσισε ξαφνικά ότι θα μου τα κλέψει;
Γιατί κύριε, μαζί πολεμήσαμε γι αυτά;
Έτσι και γω το πήρα απόφαση.
Θα κλειδαμπαρωθώ να μην με δει κανείς.
Έχω τις μπουκίτσες μου που πρέπει να προστατεύσω!


Πίνακας Ζωγρααφικής: Μποτερό

Ελλάδα- Χώρα της διαφθοράς ή της διαφοράς;

«Πάλι καλά που δεν πήγε Ελληνική εταιρεία να τους βγάλει γιατί μάλλον θα τους έβαζαν και διόδια κατά την άνοδο» έγραψε ένας φίλος στο Facebook και έτρεξα να συμφωνήσω μαζί του. Το κακό δεν είναι ότι συμφώνησα με αυτή την πρόταση- προκατάλειψη αλλα την θεώρησα και έξυπνη. Ξέσπασα σε γέλια και δεν μπορούσα να κρατηθώ και μόνο στην ιδέα της εκμετάλλευσης της ανάγκης αυτών των ανθρώπων από τους « Ελληνάρες» !
Μετά είδα στην τηλεόραση τον Τσίπρα να καλοσωρίζει τον Πρωθυπουργό στην Βουλή λέγοντας «Καλωσήρθατε στην χώρα της διαφθορας». Τα πήρα τελείως! Θίχτηκα, βρε παιδί μου. Είμαστε ότι είμαστε αλλά πάνω απ’όλα είμαστε Ελληνες. Και αυτή είναι βαριά κληρονομιά. Νομίζετε ότι μπορεί να την σηκώσει οποιοσδήποτε; Όχι, καλη μου κυρία. Το να’σαι Έλληνας είναι βαρύ και ασήκωτο πράγμα. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις καθημερινά για να διατηρείς την φήμη σου; Καποιοι θα μου πειτε, καλά όλα αυτά, αλλά η διαπλοκή, η διαφθορά και οι μίζες; Αρνούμαι κατηγορηματικά να δεχτώ την άποψή σας. Τελεία και παύλα. Είδατε εσείς σαν Ελληνας καμία μίζα; Είδα εγώ καμία διαφθορά; Μια ρωγμή μονο είδα στον τοίχο της κρεβατοκάμαράς μου από τον τελευταίο μετασεισμό. Κατά τα άλλα ησυχια βρε παιδί μου. Για να πούμε και του στραβού το δίκιο και να άκουγα προσωπικά κάτι, δεν ξέρω αν θα το μαρτυρούσα. Πονεμένος λαός οι Έλληνες. Μπήκαμε και στο ΔΝΤ. Σαν το DTT φαίνεται. Κάθε φορά αυτό το μπέρδεμα περνάω. Αμαν, λέω κάποιος μας δηλητηρίασε. Κάτι για SIEMENS άκουγα προχτές. Μα καλά, αυτά περσινά ξινά σταφύλια ή προπέρσινα ήταν; Ακόμα δεν το λύσαμε το θέμα; Ημαρτον πια! Εγώ ένα ξέρω να σου πω καλή μου κυρία και θα στο πω. Η Ελλάδα τον ξένο ζυγό δεν τον φοβάται. Ξανα και ξανά προς την δόξα τραβά. Ετσι και τώρα θα παει μπροστά. Δε πα να κατηγορήσουν τους Έλληνες για αρπαχτή; Αυτοί δεν μας πιάνουν ούτε στο μικρό δακτυλάκι μας. Εχει τσαγανό ο Ελληνας. Στην ουρά του σούπερ μαρκετ, η γιαγιά θα πιάσει να μιλαει με την μπροστινή της για την εξέταση κολονοσκόπησης που έκανε. Και η μπροστινή θα την παρηγορεί ότι όλα θα πανε καλα. Στην στάση του λεωφορείου, ο ροκας εφηβος θα βοηθήσει τον παππού να κατέβει από το τρόλευ και εκείνος θα σαστίσει. Στην είσοδο της πολυκατοικίας η φιλιππινέζα οικιακή βοηθός θα παλεύει με τον όγκο του καροτσιού του σούπερ μάρκετ και η γιαγιά θα της κρατήσει την πόρτα ανοικτή ώσπου να το φέρει βόλτα. Η αλλοδαπή γειτόνισσα θα φύγει για ένα καλύτερο μέλλον στην Αμερική και ολοι οι Έλληνες γείτονες θα ναι εκεί να την αποχαιρετήσουν ευχόμενοι τα καλύτερα για κείνην. Ο Ελληνας αφού λαδώσει τον γιατρό για το χειρουργείο του παιδιού του, θα κάνει ένα τρικούβερτο γλέντι με όλη την γειτονιά στην μέση του δρόμου. Όταν ο τουρίστας ζητήσει οδηγίες, ο Ελληνας θα προσπαθήσει με νοήματα να τον κατευθύνει σωστά. Κι όταν όλοι τον κατηγορήσουν για διαφθορέα θα πει με αυτοπεποίθηση : «Yes, sir!».

Βγάλτε τις αλυσίδες!

Εγώ τους το’πα.
Αυτή την κατάντια δεν θέλω να την δω να την ζει κανείς.
Ειδοποίησα φίλους, γνωστούς, κοινωνικές επαφές στο facebook αλλά πάνω απ όλα τους συγγενείς.
«Βγάλτε τις αλυσίδες!».
Στην αρχή με στραβοκοίταξαν.
Πάει τρελάθηκε και αυτή.
Μερικές μέρες μετά, δεκάδες δελτία ειδήσεων, μερικά τραγικά θύματα αλαλιασμένα μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης και όλοι επικοινώνησαν μαζί μου.
Δεν με είχαν πιστέψει αρχικά.
Περίμεναν μια επιβεβαίωση.
Όταν την πήραν από τρίτους, τρόμαξαν και επέστρεψαν στην δική μου αγκαλιά να τους πω τι να κάνουν.
«Βγάλτε τις αλυσίδες! Εκεί έξω κόβουν λαιμούς πια. Κανένας δεν είναι ασφαλής» βροντοφώναξα.
Τα σύμβολα πίστης βγήκαν από το λαιμό μαμάδων, γιαγιάδων και οι γονείς και παππούδες αντικατέστησαν τα ακριβά ρολόγια με ψεύτικα.
Οι βλαχάρες φιλενάδες πέταξαν τα σύμβολα πλούτου και έμειναν γυμνές μπροστά στην πικρή αλήθεια.
Όλοι πλέον προσέχουμε για να έχουμε.
Κανένα κόσμημα δεν μας μαρκάρει.
Τίποτα δεν δείχνει την πίστη, την καταγωγή, την οικονομική μας κατάσταση.
Έχουν απομακρυνθεί όλα μπροστά στον φόβο της αρπαγής.
Δεν μπορώ να σου πω αν αυτό που φοβόμαστε είναι η στιγμή που κάποιος φτωχός άνθρωπος που βρίσκεται σε ανάγκη θα μας τραβήξει την αλυσίδα από το λαιμό ή φοβόμαστε τις στιγμές που θα ακολουθήσουν και θα νιώθουμε βιασμένοι.
Ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω.
Μπορώ μόνο να τους το πω και αν δεν το καταλάβουν να τους το βροντοφωνάξω «Βγάλτε τις αλυσίδες!»

Η κακοποίηση της Αθήνας και η ευθύνη της πολιτείας

Σταμάτησα να βλέπω τηλεόραση.
Ετσι απλά, ξέχασα που είναι το τηλεκοντρόλ.
Θα αναρωτηθείς γιατί ειμαι τόσο κάθετη.
Απλώς δεν γουστάρω, βρε παιδί μου, πια να βλέπω την κατάντια μας.
Ευλογως θα με ρωτήσεις, γιατί τοτε ενημερώνομαι από το ίντερνετ.
Ε, ας πούμε ότι φιλτράρω την έκθεσή μου στα γεγονότα.
Όπως και να χει όμως, αυτή η κατάσταση με ενοχλεί.
Παλι χτες ήμασταν στα κανάλια.
Και δεν εννοώ εμένα και την οικογένειά μου.
Όχι. Εννοώ την γειτονιά μου.
«Πιάτσα στο πάρκο του Κλωναρίδη» σχολιάζει ο δημοσιογράφος με την βαριά φωνή του.
« Από την Πλ. Αμερικής μέχρι την Πλ. Κολιάτσου μπορείς να βρείς ότι θέλεις. Συνήθως μαύρες γυναίκες να εκπορνεύονται μπροστά στα μάτια της αστυνομίας, η οποια δεν κάνει τιποτα.» συνεχίζει, δείχνοντας την περιοχή στο βάθος της κάμερας.
«Κινδυνεύουν οι οικογένειές μας» πετάγεται μια γειτόνισσα και σχολιάζει στην κάμερα του καναλιού.
Ε, πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος να τα βλέπει αυτά;
Έκλεισα την τηλεόραση και κλείδωσα το κοντρόλ στο μακρινό μπουφέ.
Δεν είναι ότι κλείνω τα μάτια μου μπροστά σε όλα αυτά τα γεγονότα αλλά έχω νευριάσει όσο δεν παίρνει.
Ποιος ανθρωπος θα κάνει κάτι επιτέλους;
Γιατί δεν αντιδράει κανείς;
Μονο οι δημοσιογράφοι που κυνηγάνε μια είδηση θα ασχολούνται με αυτά τα γεγονότα;
Που είναι η Πολιτεία να στηρίξει τους πολίτες της όταν την έχουν αναγκη;
Και ναι, πιστέψτε με, όταν λέω πολίτες αναφέρομαι και στις μαύρες γυναίκες που εκδίδονται πρωι – βράδυ στην γειτονια.
Γιατί και αυτές πρέπει να προστατευθούν.
Κάτι τις οδήγησε σε αυτή την κατάσταση.
Κάποιος πρέπει να τις βοηθήσει.
Προχτές που καθομασταν ανεμελα και πίναμε καφέ με τις φίλες, λέει η μια : «την έπεσαν στον αδελφό μου τρείς μαύρες ενώ σταμάτησε με το μηχανάκι για τσιγάρα στο περίπτερο. Μια από κάθε πλευρά και του πάσαραν το προιόν τους μονο με 5 ευρώ. Είδε και έπαθε να ξεμπλέξει.».
Πώς να το σχολιάσει κάποιος αυτό και τι να πεις σε αυτή την γυναίκα.
Το ξέρουμε όλοι και νιωθω ότι είμαι άχρηστη.
Ναι, νιώθω άχρηστη πολλές φορές μπροστά σε γεγονότα που συμβαίνουν και δεν μπορώ να κάνω κατι.
Όχι, δεν πήγα στην αστυνομία να διαμαρτυρηθώ για την όλη κατασταση.
Τι να σου κανουν και αυτοι.
Και στο κατω κατω της γραφής δεν μου φταίνε αυτές οι γυναίκες.
Πηγα όμως στην αστυνομία, τρεις – τέσσερις φορές για άλλο θεμα.
Να κανουν κατι γι αυτό τον πορνογερο με την μαγκούρα που την στήνει έξω από το σχολικό συγκρότημα στέλνοντας φιλάκια στα παιδιά και προσπαθώντας να τα αγκαλιάσει.
Προχτές τα πλησίασε προτείνοντάς τους τσιγάρο.
Φαίνεται αυτό είναι η νεα μορφή καραμέλας της εποχής μας.
Πηγα που λες στην αστυνομία.
Δεν μπορούν να κάνουν κατι.
Οι δικαιολογίες ατελείωτες.
Πήγα και ξαναπήγα.
Εδιωξα και φώναξα στον γέρο.
Τον απείλησα.
Δεν κατάφερα κάτι.
Μετα άρχισα να βρίζω εμένα.
Πώς να μην το κάνω;
Νιώθω άχρηστη.
Απλά δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα.
Ετσι άχρηστη πρεπει να νιωθει και η Πολιτεία.
Ναι, ναι μπορώ να την καταλάβω πως νιώθει.
Αλλα και γω κάποιον πρέπει να κατηγορήσω.
Επετρεψέ μου να την κατηγορήσω.
Ετσι για να φύγει το κρίμα από μένα.
Γι’αυτό κλείνω την τηλεόραση, σταματώ να κυκλοφορώ στην γειτονιά περίεργες ώρες και κλείνομαι στο παραμυθένιο σπίτι μου.
Δεν θέλω να ξέρω τίποτα απ’όλα αυτά.
Εχω ένα μικρό πρόβλημα όμως.
Ο γιος μου αρχίζει να κυκλοφορεί μόνος του εκεί έξω.
Πρέπει να παρω μια απόφαση.
«Περίμενε. Θα βγούμε μαζί έξω. Εγω μπροστά να ανοίγω τον δρόμο. Πρέπει να σε μάθω πώς να το κάνεις αυτό».
Δεν την γλυτώνω.
Και πάλι θα ανοίξω την τηλεόραση.
Θα ενημερώνομαι για κλέφτες, βιαστές, παιδεραστές, πιάτσες, εμπορους ναρκωτικών.
Και πάλι θα κυκλοφορήσω στην γειτονιά.
Για να ξέρω.
Και να μάθω και τους επόμενους από μένα για τους κινδύνους που υπάρχουν εκεί έξω.
Γιατί κανένας δεν θα τους σώσει όταν θα χρειάζονται βοήθεια.
Η Πολιτεία είναι ανίσχυρη.
Απλά γιατί αποτελείται από ανθρώπους απλούς σαν εμένα και σένα.
Καλή μας τύχη!