Η κακοποίηση της Αθήνας και η ευθύνη της πολιτείας

Σταμάτησα να βλέπω τηλεόραση.
Ετσι απλά, ξέχασα που είναι το τηλεκοντρόλ.
Θα αναρωτηθείς γιατί ειμαι τόσο κάθετη.
Απλώς δεν γουστάρω, βρε παιδί μου, πια να βλέπω την κατάντια μας.
Ευλογως θα με ρωτήσεις, γιατί τοτε ενημερώνομαι από το ίντερνετ.
Ε, ας πούμε ότι φιλτράρω την έκθεσή μου στα γεγονότα.
Όπως και να χει όμως, αυτή η κατάσταση με ενοχλεί.
Παλι χτες ήμασταν στα κανάλια.
Και δεν εννοώ εμένα και την οικογένειά μου.
Όχι. Εννοώ την γειτονιά μου.
«Πιάτσα στο πάρκο του Κλωναρίδη» σχολιάζει ο δημοσιογράφος με την βαριά φωνή του.
« Από την Πλ. Αμερικής μέχρι την Πλ. Κολιάτσου μπορείς να βρείς ότι θέλεις. Συνήθως μαύρες γυναίκες να εκπορνεύονται μπροστά στα μάτια της αστυνομίας, η οποια δεν κάνει τιποτα.» συνεχίζει, δείχνοντας την περιοχή στο βάθος της κάμερας.
«Κινδυνεύουν οι οικογένειές μας» πετάγεται μια γειτόνισσα και σχολιάζει στην κάμερα του καναλιού.
Ε, πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος να τα βλέπει αυτά;
Έκλεισα την τηλεόραση και κλείδωσα το κοντρόλ στο μακρινό μπουφέ.
Δεν είναι ότι κλείνω τα μάτια μου μπροστά σε όλα αυτά τα γεγονότα αλλά έχω νευριάσει όσο δεν παίρνει.
Ποιος ανθρωπος θα κάνει κάτι επιτέλους;
Γιατί δεν αντιδράει κανείς;
Μονο οι δημοσιογράφοι που κυνηγάνε μια είδηση θα ασχολούνται με αυτά τα γεγονότα;
Που είναι η Πολιτεία να στηρίξει τους πολίτες της όταν την έχουν αναγκη;
Και ναι, πιστέψτε με, όταν λέω πολίτες αναφέρομαι και στις μαύρες γυναίκες που εκδίδονται πρωι – βράδυ στην γειτονια.
Γιατί και αυτές πρέπει να προστατευθούν.
Κάτι τις οδήγησε σε αυτή την κατάσταση.
Κάποιος πρέπει να τις βοηθήσει.
Προχτές που καθομασταν ανεμελα και πίναμε καφέ με τις φίλες, λέει η μια : «την έπεσαν στον αδελφό μου τρείς μαύρες ενώ σταμάτησε με το μηχανάκι για τσιγάρα στο περίπτερο. Μια από κάθε πλευρά και του πάσαραν το προιόν τους μονο με 5 ευρώ. Είδε και έπαθε να ξεμπλέξει.».
Πώς να το σχολιάσει κάποιος αυτό και τι να πεις σε αυτή την γυναίκα.
Το ξέρουμε όλοι και νιωθω ότι είμαι άχρηστη.
Ναι, νιώθω άχρηστη πολλές φορές μπροστά σε γεγονότα που συμβαίνουν και δεν μπορώ να κάνω κατι.
Όχι, δεν πήγα στην αστυνομία να διαμαρτυρηθώ για την όλη κατασταση.
Τι να σου κανουν και αυτοι.
Και στο κατω κατω της γραφής δεν μου φταίνε αυτές οι γυναίκες.
Πηγα όμως στην αστυνομία, τρεις – τέσσερις φορές για άλλο θεμα.
Να κανουν κατι γι αυτό τον πορνογερο με την μαγκούρα που την στήνει έξω από το σχολικό συγκρότημα στέλνοντας φιλάκια στα παιδιά και προσπαθώντας να τα αγκαλιάσει.
Προχτές τα πλησίασε προτείνοντάς τους τσιγάρο.
Φαίνεται αυτό είναι η νεα μορφή καραμέλας της εποχής μας.
Πηγα που λες στην αστυνομία.
Δεν μπορούν να κάνουν κατι.
Οι δικαιολογίες ατελείωτες.
Πήγα και ξαναπήγα.
Εδιωξα και φώναξα στον γέρο.
Τον απείλησα.
Δεν κατάφερα κάτι.
Μετα άρχισα να βρίζω εμένα.
Πώς να μην το κάνω;
Νιώθω άχρηστη.
Απλά δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα.
Ετσι άχρηστη πρεπει να νιωθει και η Πολιτεία.
Ναι, ναι μπορώ να την καταλάβω πως νιώθει.
Αλλα και γω κάποιον πρέπει να κατηγορήσω.
Επετρεψέ μου να την κατηγορήσω.
Ετσι για να φύγει το κρίμα από μένα.
Γι’αυτό κλείνω την τηλεόραση, σταματώ να κυκλοφορώ στην γειτονιά περίεργες ώρες και κλείνομαι στο παραμυθένιο σπίτι μου.
Δεν θέλω να ξέρω τίποτα απ’όλα αυτά.
Εχω ένα μικρό πρόβλημα όμως.
Ο γιος μου αρχίζει να κυκλοφορεί μόνος του εκεί έξω.
Πρέπει να παρω μια απόφαση.
«Περίμενε. Θα βγούμε μαζί έξω. Εγω μπροστά να ανοίγω τον δρόμο. Πρέπει να σε μάθω πώς να το κάνεις αυτό».
Δεν την γλυτώνω.
Και πάλι θα ανοίξω την τηλεόραση.
Θα ενημερώνομαι για κλέφτες, βιαστές, παιδεραστές, πιάτσες, εμπορους ναρκωτικών.
Και πάλι θα κυκλοφορήσω στην γειτονιά.
Για να ξέρω.
Και να μάθω και τους επόμενους από μένα για τους κινδύνους που υπάρχουν εκεί έξω.
Γιατί κανένας δεν θα τους σώσει όταν θα χρειάζονται βοήθεια.
Η Πολιτεία είναι ανίσχυρη.
Απλά γιατί αποτελείται από ανθρώπους απλούς σαν εμένα και σένα.
Καλή μας τύχη!